02:00 - 06:00 CET
03:00 - 07:00 GRT
Track
by
CLASSICAL DREAMS

Renata Scoto, Soprano...
Antonino Votto, Conduc...
Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024  4:28 CET  |  5:28 GRT
ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΠΟΛΙΤIΣΤIΚΑ ΝΕΑ
Η Στυμφαλίς της Όπερας - Ιανουάριος 2011 (01)
Η Στυμφαλίς της Όπερας - Ιανουάριος 2011 (01)
Η Στυμφαλίς της Όπερας
από την Κατερίνα Καϊμάκη


Η Κατερίνα Καϊμάκη είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Υπήρξε μέλος της φοιτητικής ομάδας Μουσικό Πολύτροπο που ασχολείται με την δημοτική μουσική. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με την Αύρα Σιδηροπούλου στο BALD THEATRE. Γράφει τακτικά κείμενα για τα προγράμματα της Κ.Ο.Θ., ως εξωτερική συνεργάτης. Το έτος Handel παρουσίασε την ζωή του συνθέτη σε matinee του Μ.Μ.Σ.Τ., με την σοπράνο Κασσάνδρα Δημοπούλου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την μελέτη της όπερας, και κυρίως με την όπερα της εποχής μπαρόκ.
___________________________


Μερικές οπερατικές εμπειρίες…

Την πρώτη μου όπερα την είδα σε ηλικία 7 ετών στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία. Ήταν η όπερα Dido and Aeneas του Henry Purcell. Η εμπειρία ήταν τραυματική, όχι γιατί η μουσική ήταν άσχημη ή η υπόθεση κακή, αλλά γιατί μετά το τέλος της όπερας, η μητέρα μου με πήρε να συγχαρούμε τα κορίτσια που ερμήνευσαν τις μάγισσες. Εκείνες όμως ήταν ακόμα ντυμένες με τα ρούχα της παράστασης, και στο μυαλό ενός 7χρονου η διαφορά σκηνικής πραγματικότητας με την καθημερινή πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη… Κρυβόμουν όλη την ώρα πίσω από την μητέρα μου γεμάτη φόβο! Θα περίμενε κανείς να μην θέλω να ξαναπάω σε όπερα ποτέ ξανά στην ζωή μου. Ευτυχώς ξαναπήγα.

Στην αρχή η όπερα ήταν για εμένα ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό θέαμα. Ακόμα και οι δραματικές. Κυρίως οι δραματικές! Το θεωρούσα τρομερά αστείο να βλέπω πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες «βαριά λαβωμένους» και «ετοιμοθάνατους» να τραγουδάνε για δέκα λεπτά τουλάχιστον (εκτός και αν είναι Wagner οπότε εκεί μπορεί και να τραγουδάνε για ώρες ακόμα), και μετά να πεθαίνουν. Και γενικά οι υποθέσεις ήταν τόσο μα τόσο μη ρεαλιστικές, ενώ πραγματικά ο αυτοσκοπός της όπερας έμοιαζε να είναι ο θάνατος και όχι η ζωή. Δεν ξέρω γιατί μου φαίνονταν αστεία όλα αυτά. Ευτυχώς και πάλι, αυτή η άποψή μου άλλαξε εγκαίρως.

Αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ήταν ότι υπήρχε έστω και μια περίπτωση στο εκατομμύριο να βιώσω αληθινά, βαθιά συναισθήματα σε μια όπερα. Το είχα δεδομένο ότι δεν υπήρχε η όπερα που θα κατάφερνε να με κάνει να κλάψω. Φυσικά έκανα λάθος. Το καλοκαίρι του 2006, στο Φεστιβάλ Όπερας του Μονάχου, έκλαψα και μάλιστα με την ψυχή μου. Το έργο που κατάφερε να με ταρακουνήσει τόσο ήταν ο Ariodante του Handel. Από τότε, σχεδόν σε κάθε όπερα με θάνατο (εκτός από την Carmen και τις όπερες του Wagner) κλαίω σίγουρα ή έστω συγκινούμαι μέχρι δακρύων…

Για κάποιον με τα δικά μου περίεργα ενδιαφέροντα, το να ζει στην Ελλάδα είναι δύσκολο. Έχω βέβαια την διέξοδο του εξωτερικού, και την χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια συχνά, αλλά δεν φτάνει (ειδικά αυτή την περίοδο με τα οικονομικά μας…) Το πρόβλημα στην χώρα μας είναι, ότι λείπει η κλασική παράδοση που υπάρχει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες με την όπερα. Υπάρχει η ελληνική οπερέτα, η οποία είναι εξαιρετική, αλλά σε όπερες λίγα είναι τα έργα Ελλήνων συνθέτων που υπάρχουν στο παγκόσμιο ρεπερτόριο σε σχέση με αυτά των Γερμανών και των Ιταλών. Είναι αδύνατον να ξεκινήσει μια παράδοση από το πουθενά, μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή η χώρα έβγαλε μια Maria Callas. Επιπλέον η όπερα απαιτεί μια τελείως διαφορετική ιδεολογία από το κοινό, η οποία επίσης δεν μπορεί να διαμορφωθεί μέσα σε μια νύχτα. Η ιδεολογία αυτή έχει να κάνει τόσο με τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του είδους στην χώρα μας (όπερα δεν είναι μόνο ο Mozart, o Beethoven και ο Verdi), όσο και με την κατάρριψη ορισμένων ταμπού (η σκηνική ομοφυλοφιλία είναι πολλές φορές αναπόφευκτη όταν τον αντρικό ρόλο τον ερμηνεύει γυναίκα, αφού σήμερα οι καστράτοι είναι απαγορευμένο είδος), τα οποία κυρίως επηρεάζουν τις σκηνοθεσίες που προτείνονται στις ελληνικές σκηνές. Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι το είδος στο εξωτερικό δεν είναι υπερβολικό ορισμένες φορές ή ότι το κοινό εκεί είναι καλύτερο. Έχω ζήσει διάφορα και εκεί, για να ξέρω με βεβαιότητα πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απλώς η όπερα στο εξωτερικό είναι στο πρόγραμμα της βραδινής εξόδου πιο συχνά από ότι είναι στην Ελλάδα. Και ελπίζω πραγματικά κάποτε η όπερα να καταφέρει να γίνει κομμάτι της πολιτισμικής – και όχι πολιτιστικής – συνείδησης του ελληνικού κοινού. Μέχρι να συμβεί αυτό, εγώ απλώς θα καταγράφω μερικές οπερατικές εμπειρίες…
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ
Αναζήτηση στο Top Stories



1234567891011121314151617181920212223242526επόμενη
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΣΤΟ CLASSICAL RADIO  |  18 - 24 ΜΑΡΤΙΟΥ
EVENTS
CLASSICAL RADIO