Άρθρο: "Το βασικό μας αίτημα"
από την Κία Σακελλαρίδου

Η Κία Σακελλαρίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ιταλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στον τομέα της εταιρικής επικοινωνίας. Από τις εκδόσεις Χρήστος Δαρδανός έχουν εκδοθεί τα βιβλία της Νύχτες με Νοτιά, ποίηση, Τα Κοχύλια του Ονούφριου, πεζογραφία, Οι Αναμνήσεις έχουν Γεύση, πεζογραφία. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης εκδόθηκε το βιβλίο της Οι Επισκέψεις, πεζογραφία. Κείμενα και ποίησή της δημοσιεύονται στο περιοδικό Απόπλους. Άρθρα της σχετικά με τη μουσική εμφανίζονται στην ιστοσελίδα Classical Radio.gr. Είναι μέλος του λογοτεχνικού ιδρύματος Fondazione Premio Napoli.
___________________________

Άλλος ένας Οκτώβριος μας βρίσκει σε ανισορροπία. Στερημένοι ‘ίσης ροπής’ παραμένουμε, ταλαντευόμαστε και τούτο το φθινόπωρο. Σκυφτοί, χαμηλωμένο το κεφάλι να βαραίνει από την έγνοια του αύριο, στ’ αυτιά οι φωνές της Κασσάνδρας να φτάνουν από την αγορά. Στο περιβόλι μας να φουντώνουν αγκάθια, να σπέρνονται ζιζάνια. Φήμες έρπουσες, φημολογίες σκόπιμες, υποσκάπτουσες. Βέλη που στοχεύουν τα καταφύγια του πνεύματός μας. Kάποιους θεσμούς γέρικους που ανάθρεψαν γενιές, που έχουν αντέξει μέχρι σήμερα. Φύλακες του Λόγου και της Τέχνης. Οικοδομήματα άξιων ανθρώπων αφανών θεραπόντων της Ποίησης και της Μουσικής. Ύστατοι κήποι με πουλιά. Τόποι ευφορίας, όπου η εσωτερική ζωή ανακαινίζεται. Τον άλλον άνθρωπο που γεννάει αυτή η ανακαίνιση ίσως να στοχεύουν οι φημολογίες για την κατάργηση ενός σημαντικότατου πνευματικού θεσμού του τόπου μας. Διότι οι διασπείροντες αυτές υποπτεύονται ότι το δικό του μυαλό θα είναι εκείνο που θα κατορθώσει να προκαλέσει την έκρηξη. Θα αρνηθεί τη μαζικότητα, τη μετριότητα, την υστεροβουλία, την ποταπότητα, τη χυδαιότητα που μας κατακλύζουν. Θα πολεμήσει την υποβόσκουσα θεωρία για το περιττό της Τέχνης. Θα υπερασπιστεί την Τέχνη ως ανάταση, λύτρωση, καταφύγιο και παρηγοριά. Θα διαλαλήσει την αναγκαιότητά της. Θα έχει φτερά για να πετάξει.

Την ανελευθερία μας επιδιώκουν αυτοί που σήμερα διαδίδουν φήμες περί κατάργησης κάποιων πνευματικών θεσμών. Σπέρνουν τον σπόρο της απαιδευσίας, ποτίζουν τη ρίζα των καρπών της: τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας, τα ψυχολογικά ορμέφυτα, όλα όσα παγιδεύουν την κρίση και τη βούληση. Αποσκοπούν στην εξοικείωσή μας με την ιδέα της κατάργησης της παιδείας. Με άλλα λόγια, στην κατάργηση της ελευθερίας. Η καλλιέργεια είναι η απόσταση που μας κρατάει μακριά από τη κτηνώδη φύση μας, είναι η ικανότητά μας να διακρίνουμε ότι ελευθερία δεν είναι η φενάκη να μας επιτρέπονται επιλογές.

Εμείς γυρνάμε την πλάτη στη διασπορά της ψεύτρας φημολογίας. Επιθυμούμε να ακουστεί η γλώσσα της αλήθειας, της Μουσικής που θέτει ερωτήματα, της Ποίησης που οδηγεί στην ουσία των πραγμάτων.

Μέσα στη νύχτα που ζούμε, η μόνη λύση είναι να επιτρέπουμε στο στοχασμό να γεννιέται, να αναζητάει τον Ουρανό.

… Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε. Πως στην τελειωτική μορφή μας θάχουμε φτερά. Γι’ αυτό κι ανέκαθεν η νοσταλγία των Ουρανών, στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων… Βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα κι είναι ο Ουρανός …